Donderdag ontbraken Marieke en een student op life. Waar waren ze gebleven? Wij (een groepje boven) wisten dat wel. We stonden te popelen op hun terugkomst. Waarom duurde dat zo lang? Tja, wachten duurt lang… Toen ze in het vizier kwamen konden we dan ook niks anders doen dan van enthousiasme meteen naar het grasveldje achter te rennen. Onee, auto op slot. Telergesteld wachtten we op iemand met sleutel. Gelukkig duurde dat niet lang en we voerden alles uit de auto het grasveld op. We begonnen met een stalen cirkel. De onderdelen moestten in elkaar geschoven worden, maar gingen dus ook makkelijk uit elkaar! Dat resulteerde voor mij in twee beurse voeten. We bouwden de stalen constuctie. Oke, het ging niet altijd even handig, maar het lukte nog redelijk gemakkelijk. Toen moestten we het doek bevestigen. Dat werd gaos! De springveren moestten steeds tegenover elkaar geplaatst worden, maar dat werd uiteindelijk een kant die vast zat en de ander nog los. Na weer loshalen, getrek en geduw (en pijnlijk handen), was het dan eindelijk zo ver. De minstens 4 meter grote trampoline kon getest worden. Het werktte fantastisch. Na lange tijd springen gingen wij naar binnen zodat andere van onze nieuwe aanwinst konden genieten.
De verkiezingen begonnen. Na lang overleggen is de gespreksleider en de notulist gekozen. We zijn denk ik allen erg benieuwd hoe zij het komende maandag gaan doen.
Deze dag eindigde met popcorn op de grond.
Vrijdag was voor mij weer een wat drukkere dag, omdat de nederlands docent er was. Dus ik ging lekker Nederlandse opdrachten maken.
Later die dag stond ik in een regenjas met een knot in mijn haar en een roller in mijn hand klaar om te beginnen. Samen met andere studenten, een staflid en een moeder van een student schilderde we een muur in een mooie superlichte kleur turkoois.
Deze dag eindigde met een nieuwe en grotere lading popcorn – ik was nu ook een van de studenten die bekogeld werd trouwens – en het gebouw rook zelfs helemaal naar popcorn.
K.
Trackbacks/Pingbacks