Wanneer mijn dochter uit zichzelf een plannetje maakt en het uitwerkt, ben ik geneigd om er bij voorbaat enthousiast op te reageren. Immers haar ondernemende geest is aan het experimenteren en dat wil ik geenszins in de weg staan.
‘Mam mag Melien blijven logeren vrijdag? Dan kan jij omdat Ferry dan terug is van vakantie lekker de hele avond met Ferry praten’, zei ze met een ondeugende blik in haar ogen. Ik vond het een briljante reden en besloot hierin toe te stemmen. Dit uitwerken en onderbouwen van plannen is iets dat ze steeds verfijnder onder de knie krijgt.
Ze leert het vooral op DSA de democratische school waar we beiden naar toe gaan. Op deze school mogen de studenten steeds zelf hun tijd indelen. Wanneer ze in overleg een commitment zijn aangegaan om lessen te volgen, dan worden ze daar op aangesproken. Maar wanneer ze ervoor gekozen hebben zelf hun eigen lessen te creëren in ‘het spel’ dat ze spelen, dan is er slechts een commitment aan het moment.
Zodra studenten vanaf de leeftijd 4 tot en met de leeftijd 17 iets willen veranderen in de school worden ze gevraagd dit (met hulp van een ander indien nodig) op papier te verwoorden en onderbouwen om vervolgens in de schoolkring te gaan staan voor dat wat ze wensen. Dat gaan staan is letterlijk vragen kunnen beantwoorden en beargumenteren waarom ze dit willen.
Ik zit regelmatig in de schoolkring, niet alleen omdat ik wil meepraten over nieuwe beslissingen in de school, maar ook omdat ik enorm geniet van de ideeën die studenten hebben om iets binnen de schoolafspraken te veranderen zodat DSA een plek wordt waar zij zelf nog beter in passen.
Mijn dochter is een vrije vogel. Ze fladdert de hele dag door de school, van spel met poppetjes, naar de piano, naar de schoot en een omhelzing van een puberstudent en naar de buitenplek voor de zandbak of paardrijspel. Ik geniet ervan haar zo vrij te zien bewegen. Ze maakt ruzie, huilt, lacht, danst, deelt haar eten, zingt, daagt uit en pakt haar momenten van rust.
Vanochtend stond ze vrolijk op. ‘Kan je de Pet Shop huizen voor me van de kast pakken?, vroeg ze. We hebben vandaag een Pet shop dag op DSA georganiseerd met mijn vriendinnen’. Het grappige vind ik dat ze in mijn beleving elke dag wel met deze figuurtjes spelen, dus even begreep ik niet waarom ze er een aparte dag voor moesten organiseren.
Nadat ik beneden verder ging met het klaarmaken van de lunch, kwam ze de trap af met een extra grote tas vol huizen en andere onderdelen. Onderling hadden de meiden afgestemd over de juiste dag. Sommige meiden leven in 2 huizen en moesten dus bedenken wanneer ze welk speelgoed moesten verzamelen om vandaag alles bij elkaar te hebben. Eenmaal op school zag ik de impact van al het meegenomen speelgoed. De meiden hadden in een gedeelte van de school op de grond een heel dorp gebouwd met alle huizen en figuurtjes, het zag er indrukwekkend uit. Urenlang zag ik ze ermee spelen.
Aan het einde van de dag vlak voordat we richting auto liepen zag ik haar tas en de tas van haar vriendin ingepakt klaarstaan. Terwijl ik dit blog schrijf, gaat hun spel al weer verder. Ze maken filmpjes van het speelgoed, dansen voor de speelgoed camera en sturen berichtjes naar hun vriendinnen.
Zoals een student vandaag in DSA heel helder wist te verwoorden: ‘Of ik nu thuis ben of bij DSA ik doe steeds waar ik enthousiast van wordt, los van waar ik ben en hoe laat het is’. Met mijn dochter zie ik dezelfde beweging, ze vermaakt zichzelf en leert steeds precies wat ze nodig heeft op het moment dat haar het beste schikt.
Ahee!