Vandaag zijn de landelijke verkiezingen. Het is niet een onderwerp dat erg leeft bij DSA Eén van de jonge studenten had een kamergotchi, maar ik weet  niet of die de verkiezingen gehaald heeft. Voor de meesten is democratie in Nederland net zo iets als democratie in school. Het is niet zo boeiend, er wordt veel gepraat en het gaat over regels. En toch: als er een onderwerp is dat raakt, is iedereen bij de schoolkring. Dat is vanzelfsprekend.

Binnen DSA hebben we gekozen voor sociocratie.  Een schoolkring, waarin iedereen de mogelijkheid krijgt om zijn of haar mening te geven. Er wordt geluisterd en meegedacht. Je krijgt de tijd om jezelf te verwoorden, ook als dat nog moeilijk voor je is. Natuurlijk is er soms onrust, ongeduld, maar als je zelf aan de beurt bent,voel je ook weer hoe lastig het is en groeit je bereidheid naar de ander te luisteren. Je kunt je ook aansluiten bij een ander, die jouw mening onder woorden heeft gebracht. Als alles is gezegd, komt er een voorstel dat leidt tot een afspraak.

Eén studente is bijna 18. Zij is wel actief bezig haar standpunt te bepalen. Op wie zou ze stemmen als het wel zou mogen? Ze bekijkt standpunten op internet, bevraagt stafleden: op wie ga jij stemmen en waarom? Zelf moet ik nog even het antwoord schuldig blijven.

Tot vandaag ben ik meer geboeid door het verschijnsel democratie, dan door de standpunten van de verschillende partijen. Achtentwintig! Allemaal mensen die zich in willen zetten voor Nederland, vanuit hun idealen. Initiatieven als Het Nieuwe Kiezen en strategieen om meer vrouwen in het parlement te krijgen. De Partij voor niet-stemmers: lege zetels en het geld naar goede doelen. Een boeiend perspectief!

Vandaag moet ik even mijn verwondering laten vallen en een beslissing nemen. Wie gaat mij de komende 4 jaar vertegenwoordigen? Hoe moet je in hemelsnaam komen tot ‘informed consent’ geven. 28 verkiezingsprogramma’s doorworstelen? Vergelijken op onderdelen? Op dit moment ligt het onderwijs me na aan het hart, maar kijkend naar de diverse standpunten levert dat ook niet echt een ‘aha’ op. Democratisch onderwijs staat nog niet op de politieke agenda. Ik kom alleen dit filmpje tegen van DBB, de burgerbeweging. Zijn wij in feite niet ook een burgerinitiatief in onderwijsvernieuwing?

Democratie. Het lijkt zo vanzelfsprekend. We storen ons aan het gepraat en zien vooral de zwakke punten. En toch: vanzelfsprekend is het niet. Kijk om je heen, naar andere landen, andere staatsvormen en besef hoe rijk dit is. Ik ben dankbaar dat ik in een democratie leef, draag graag bij aan het verder ontwikkelen hiervan. Vandaag zweef ik naar de stembus, pak het rode potlood en beslis bij wie ik me aansluit.