We zitten nog niet eens een volle week op de nieuwe locatie in Landsmeer of ik geniet al met volle teugen. Vandaag regende het pijpenstelen en alsnog scheen de zon, mijn eigen zon vermoed ik. Ik liep door het immense gebouw en zag in elke ruimte iets dat mijn aandacht trok. Zo zag ik twee collega’s die in stilte naast twee jonge studenten zaten die in een conflict beland waren. De collega’s waren met hun aandacht bij de kinderen en stelden om beurten vragen om erachter te komen welke gevoelens en behoeften de studenten hadden. Dit zijn manieren om in contact te blijven met de ander, manieren die wij als stafleden bij DSA steeds vaker toepassen omdat we als NVC school ons laten trainen in de het luisteren zonder oordeel. Er is geen goed of slecht, er zijn behoeftes en manieren om die te vervullen.
Omdat we nog geen WIFI hebben, niemand (student of staflid) voelt zich nu geroepen dit te regelen, gebeuren er veel spontane dingen. Zoals de tafelvoetbalwedstrijd die vandaag georganiseerd werd door studenten. De spanning liep zo hoog op dat de nieuwe biologische geurverstuivers een rol konden spelen in het verdrijven van de zweetlucht.
In de stilteruimte hadden de kleuters hutjes en hokjes gebouwd voor hun hondjes en katjes spelletje. Er vonden lessen plaats boven in de V.O. en P.O. ruimtes en een staflid en student zetten een boekenkast in elkaar.
Tijdens de schoolkring profiteerden we van de kwaliteiten van de stagiaire die als gespreksleider ons hielp zodat we tot een CONSENT over de giraffe corner konden komen. En natuurlijk waren er ook momenten van verveling die zo passen bij het ontscholingsproces van studenten die het reguliere onderwijssysteem gewend zijn. De verschillende ruimtes werden benut en een ieder deed steeds waar hij of zij behoefte aan had.
Ik keek om me heen en dacht; this is DSA and I love to work here.