Leren is natuurlijk. Een kind heeft doorlopend inspiratie. Als begeleider is het simpel, je hoeft alleen maar op te letten of er een vonkje inspiratie is en het aan te blazen. Wat liefdevolle aandacht, zo nodig wat materiaal en er wordt volop geleerd. In spel, in theater, in creativiteit of in lessen. Ouders en begeleiders bieden een basis van vertrouwen en vormen een natuurlijke begrenzing, om ook veiligheid in te bedden. Laat dat vuurtje maar branden!
Bij de kinderen die hier als kleuter binnenkomen zie je dit moeiteloos gebeuren. Kleuren, tekenen, schrijven, rekenen, zingen in alle talen. Het leven is een feestje. Bij wat oudere kinderen is te zien, dat dit vonkje niet altijd is gewaardeerd. Voor hen heeft dit vonkje wel eens een koude douche opgeleverd. Hier is soms wat tijd nodig. Lekker opdrogen, goed om je heen kijken, je warmen aan de vuurtjes om je heen en ook daar worden langzaamaan weer vonkjes geslagen.
Van angst naar vertrouwen.
Werken bij DSA betekent voor mij, dat ik regelmatig wordt teruggeworpen op mijn eigen onderwijsgeschiedenis. Voor mij is duaal leren heel helpend: koppeling van de praktijk aan theorie. Bovenstaande beschrijving van DSA doet mij denken aan de Y-organisatie en het bijbehorende mensbeeld, zoals McGregor dat beschrijft in zijn boek ‘The human side of enterprise“. Binnenkort ga ik eens even in mijn boekenkast duiken, om te kijken of ik hier nog wat handvatten kan vinden. Nodig? Voor deze kinderen waarschijnlijk niet, mogelijk wel voor begeleiders en ouders.
Uitgaande van dit model, zullen de meesten van ons zijn opgegroeid in model X. Hiërarchische kaders, van bovenaf bepaalde grenzen, angst: hoeveel ervan hebben we geïnternaliseerd? Welke verandering moeten wij doorlopen, om de basis te vormen die deze kinderen nodig hebben? Waar staan wij op de schaal van angst naar vertrouwen? Welke stappen kunnen we hierin maken?.
In ieder geval is het weer even brandstof voor mijn eigen vuurtje. Je eigen leerweg bepalen en deel uitmaken van de organisatie: binnen een democratische school geldt dit voor alle betrokkenen – studenten, staf- en docententeam en ouders.
Over apen en bananen
Er zijn binnen DSA ook studenten die vanuit negatieve ervaringen met onderwijs zijn binnen gekomen. Om in de metafoor te blijven: zij hebben meer dan eens een koude douche gehad. Binnen deze groep lijkt iets wonderlijks te gebeuren. Als er na geduldig wachten een vonkje verschijnt en je wilt dit als begeleider aanwakkeren, is er weer een koude douche. Een interne ‘sprinklerinstallatie’ of een behulpzame vriend doven zo snel mogelijk dit beginnend vuurtje. Het doet me denken aan dit verhaal over apen en bananen. Is dat wat er speelt? En hoe doorbreek je dat? Of ben ik gewoon ongeduldig en vertel ik mezelf dit verhaal vanuit angst? Moet ik mezelf gewoon wat meer opschalen in de richting van vertrouwen?
Ik kies voor geduld en vertrouwen. Warmte en ruimte bieden, vonkjes aanwakkeren en in gesprek blijven. En natuurlijk opletten dat ikzelf niet degene ben, die de koude douche geeft.