Ahoi,

We liepen dinsdag 7 februari de trap op voor de theaterles, toen we ineens iets hoorden. Het was net als wanneer je door een regendruppel geraakt wordt, dan weet je al wat er daarna waarschijnlijk gaat gebeuren, door heel veel regendruppels geraakt worden. Zo voelde dit ook voor mij. Ik hoorde het en ik had meteen een vaag vermoeden wat er daarna zou gaan gebeuren. Anders dan bij regen was dit iets waarin ik zelf een rol met verantwoordelijkheid zou hebben, want wat ik nu zou doen zou mede verantwoordelijk zijn wat er zodadelijk zou gaan gebeuren. Een deuntje, een liedje, een beat zweefde door de lucht naar onze oren. Het begon met gewoon een beetje bouncen, bewegen. Alleen ik en een ander meisje geloof ik. Maar al snel veranderde dat in (zachtjes) stampen, springen en draaien.

Een docent was een liedje op de gitaar aan het spelen.

En dat was niet zomaar een liedje…

We zijn piraten!

En helaas kon ik het niet helemaal verstaan, maar dat was in ieder geval één zin van een heel couplet wat een van de kleuters uit volle borst aan het zingen was. En de andere zongen daardoorheen dan weer andere dingen zoals: Ahoi!.

Het was zo aanstekelijk, dat ik in een spit second mezelf ook ahoi roepend en springend terugvond.

En toen was het over.

Ja en dat is het trieste moment in dit verhaal…

O nee, toch niet! Want na smekend naar beneden geroepen te hebben of ze alsjeblieft verder konden gaan kwamen ze naar boven en werd de school weer gevuld met muziek en onze kreten.

Nu kon ik de jongen iets beter horen en ik wilde eigenlijk ook wel de tekst weten om iets meer te kunnen zingen dan alleen ahoi. Dus vroeg ik of ik de tekst ook mocht en toen kwam ik erachter dat die jongen het allemaal zelf had verzonnen! Dus stomverbaasd ging ik verder met ahoi zingen en kleuters optillen die opgetild wilden worden, haha.

We maakten er een heel verhaal van met een land in zicht en een schatkaart en een schat.

Toen kwam iemand op het geniale idee om het raam open te doen en riepen we het allemaal naar buiten. Iedereen mocht het horen. We zijn piraten!

En eventjes voelde ik me echt een piraat.

Tot er een andere docent naar boven kwam rennen om de ramen dicht te doen, want ze had van een paar leerlingen buiten gehoord dat het buiten keihard te horen was.

Oeps, misschien niet zo’n goed idee dus. Maar de piraat in mij was wakker geschud en dat kon niemand meer van mij afpakken.

Zo, tijd voor theaterles.

Door: Klaske (student)